1.1 Zal ik me dan maar even voorstellen?

 


Tja, hoe begin je zoiets? Dan toch maar door me eerst voor te stellen? Ik heb eigenlijk weinig ervaring met het schrijven van een boek. Dus dan doe ik eigenlijk maar wat. Net als ik ook geen ervaring had met het bezoeken van een parenclub. Ik ben meer van mening dat je “al doende” leert. Je moet nooit verwachten dat als je met iets begint, dat het dan meteen een doorslaand succes zal zijn. Maar door maar gewoon te doen wordt je er uiteindelijk steeds beter in.  Zo gold dat ook voor de parenclub en wellicht ook wel voor het schrijven.

Nou, dus eerst maar even voorstellen dan. Ik ben Yara, ik ben 34 jaar oud en ik woon in Utrecht. Ik woon samen met mijn vent en twee kinderen. Mijn man (we zijn niet getrouwd maar hij is toch mijn man) Dylan en ik zijn al 11 jaar samen. Hij is Surinaams, dus echt een tropische verassing. Of zoals ze dat ook wel noemen, een echte ‘Bounty’.  Hij is namelijk zwart van buiten en wit van binnen. Eigenlijk is hij heel erg Hollands, want hij woont al sinds zijn 4e in Nederland, alleen ziet hij er niet Hollands uit. Dankzij hem heb ik twee prachtige karamelkleurige kindjes gekregen. Mijn zoontje is vijf jaar en mijn dochtertje is twee. Ze zijn allebei vrij ondeugend maar zien er werkelijk uit om op te eten. Dat hebben ze van hun vader, die ik ook nog altijd heel aantrekkelijk vind. Mijn leven is dus behoorlijk ‘huisje-boompje-beestje’, zeg maar. Daarnaast hebben we ook nog een nieuw huis gekocht dat wordt gebouwd in een nieuwbouwwijk aan de rand van de stad. Dus ja, hoe burgerlijk wil je het hebben? Maar het interesseert me eigenlijk niets. Want ik ben er blij mee en mijn leven is alles behalve saai. Sterker nog, ik heb een heel opwindend leven en dat bedoel ik in zowel letterlijk als figuurlijke zin. Ik vind dat veel mensen zichzelf op seksueel vlak tekort doen, en dat vind ik zonde. Hopelijk trek ik met mijn verhaal wat mensen over de streep en durven ze straks ook meer van het leven te genieten. Zoals ik nu ook doe.

 

Mijn naam is natuurlijk niet echt Yara. Ik zal wel gek zijn om dit verhaal uit te geven onder mijn eigen naam. Dat zou niet zo heel goed samen vallen met mijn baan. Ik ben namelijk docente  op een middelbare school. Stel je voor dat ooit één van mijn leerlingen dit boek zou lezen voor Nederlands en erachter komt dat ik het heb geschreven J. Of stel dat het boek een bestseller wordt en mijn leerlingen weten allemaal wat ik uitspook tussen de lakens. Ik denk dat het dan wel gedaan is met mijn ‘natuurlijk overwicht’ voor de klas. Niemand gaat me meer serieus nemen. Dus daarom heet ik vanaf nu Yara. Dat vond ik altijd al een mooie naam. Terwijl ik dit verhaal aan het opschrijven ben, ben ik ook aan het werk. Het is nu toetsweek, dus ik moet surveilleren. Dat betekent dat je anderhalf uur lang naar stille pubers mag staren. Dat is natuurlijk dodelijk saai. De eerste 15 minuten liet ik mijn seksuele fantasieën de vrije loop in mijn hoofd onder het genot van een kop koffie. Geen leerling die in mijn hoofd kan kijken, dus wat maakt het uit! Maar aangezien ik het toch moeilijk vind om anderhalf uur lang voor me uit te staren besloot ik mijn seksuele fantasieën op te schrijven. Ik dacht, wie weet heeft iemand anders er zo ook nog wat aan. Ik ben namelijk niet zo moeilijk met delen. Ik deel zo ook met gemak mijn eigen partner met iemand anders, dus waarom niet ook mijn fantasieën. Nu stres ik hem wel iedere keer als een leerling zijn vinger opsteekt om een nieuw toetsblaadje te vragen. Ik houd het blaadje waarop mijn verhaal staat dicht tegen me aan. Het zal je maar gebeuren dat ze het lezen, of dat ik deze papieren met mijn verhaal ergens laat slingeren. Ik denk daarom alleen al dat het goed is dat ik mezelf Yara heb genoemd.